Op 22 april 2016 speelde Javier Guzman zijn voorstelling ‘Absurd verlicht’ in het Kennemer theater in Beverwijk. Javier is een cabaretier. De voorstelling is gemaakt en wordt gespeeld door Javier zelf. Hij is dus zijn eigen regisseur. Op een eenvoudig toneel, waar alleen een bank en een paar lichten te zien zijn, vertelt hij de ene na de andere grap. Hij speelt alleen en er zijn geen andere personen in de voorstelling te zien.

 

Ik ben naar deze voorstelling gegaan omdat ik van cabaret houd. Mijn ouders zetten in de auto op weg naar de vakantiebestemming vaak cabaretstukken op van Youp van ’t Hek, Najib Amali en Harry Jekkers. Heel vaak heb ik vreselijk gelachen om hun grappen en ken ze inmiddels bijna allemaal uit mijn hoofd. Mijn keuze om naar cabaret te gaan is dus niet toevallig.

Mijn verwachting is dat ik na de voorstelling veel heb gelachen om Guzmans goede grappen.

 

De voorstelling ‘Absurt verlicht’ gaat over dagelijkse situaties die absurd verlicht (of belicht). De titel van de voorstelling vind ik dus goed gekozen.

Javier vertelt verhalen over het verschil tussen mannen en vrouwen aan de hand van situaties die heeft meegemaakt met zijn ex-vrouw. Hij heeft het bijvoorbeeld over het ritueel duiven oplaten na de trouwplechtigheid. Duiven staan voor vrede en vrijheid. Javier vertelt dat hij dit ritueel niet begrijpt omdat juist zijn vredige leven en zijn vrijheid na het trouwen over waren.

Verder gaat hij in op de verwachtingen die vrouwen hebben ten opzichte van mannen. Beleefde en gewaardeerde mannen houden de deur open voor hun vrouw. Hij maakt daar een grap over en komt tot de conclusie dat het juist vreemd is dat het beleefd is. Een man die een deur voor een vrouw open houdt, gaat ervan uit dat een vrouw dit zelf niet kan.

Hij waarschuwt mannen in de zaal voor de manier waarop vrouwen vragen stellen. Lijken de vragen van een vrouw nonchalant dan moet een man het meest op zijn hoede zijn.

Ook heeft hij het over zijn ex die onzeker is over haar gewicht. Hij speelt dit stuk fantastisch. Hij zet haar voor de spiegel en zegt: ‘Als je ergens niet onzeker over hoeft te zijn dan is het over je gewicht. ‘ Hij bedoelt dat ze zelf in de spiegel kan zien hoe dik ze is. Dat is dus een zekerheid en geen onzekerheid.

Verder speelt hij een heel stuk over feministen die beweren dat mannen meer in het huishouden moeten doen. Dan gaat hij helemaal los. Boos en verontwaardig vertelt hij wat mannen in het verleden allemaal gedaan hebben voor de vrouwen zodat ze nu een onbezorgd leven kunnen leiden.

Dit zijn enkele voorbeelden van grappen, maar hij heeft er natuurlijk nog veel meer gemaakt.

 

Het thema van de voorstelling is dagelijkse situaties op een andere manier bekijken. (absurd verlichten) Daar is Javier Guzman zeker goed in geslaagd. De situaties waar hij het over heeft, herken je in het dagelijks leven. Je kunt je helemaal inleven en daarom is het erg grappig.

 

De voorstelling ‘Absurd verlicht’ heeft Javier zelf bedacht. Het soort verhaal is cabaret. Zijn humoristische wijze van vertellen en uitbeelden maakt mensen aan het lachen, maar zet mensen ook tot nadenken. Zijn voorstelling is grappig, maar soms zullen mensen er ook stil van worden omdat ze zichzelf in situaties zullen herkennen.

Javier speelt op een eenvoudig toneel met alleen een witte bank en een paar lampen. Hij gebruikt bij het uitbeelden van situaties het hele podium. Hij loopt soms driftig, soms stilletjes van de ene naar de andere kant van het podium. Soms ligt, hangt of staat hij op zijn bank. Hij maakt grote gebaren bij het uitbeelden, maar soms ook hele kleine. Zijn stem is hard en zacht en hij maakt gebruik van stemmetjes. De tegenstellingen in het uitbeelden en zijn stemgeluid zorgen er voor dat iedereen geboeid blijft kijken.

Zijn kleding is eenvoudig. Hij komt op in een zwart pak met een wit overhemd. Als snel gaat zijn jasje uit. De hele avond speelt hij in een zwarte broek en een wit overhemd.

De belichting is simpel. De witte bank en Javier in zijn witte overhemd steken goed af tegen de wat donkere achtergrond. Omdat het allemaal zo eenvoudig is, blijf je hem volgen en wordt je niet afgeleid door andere dingen.

Wat me is opgevallen is dat hij geen liedjes zingt tijdens zijn voorstelling. Hij vertelt en vertelt en dat vind ik ook erg leuk. Youp van ’t Hek en Harry Jekkers zingen tussen het vertellen door. Dat maakt hun optredens wat afwisselender. Toch heb ik het niet gemist.

Het publiek van het volle Kennemer theater zit op stoelen in de zaal in een soort U-vorm. De zaal loopt van laag naar hoog zodat iedereen het goed kan zien.

 

Het grappigste stuk vond ik het deel over zijn vrouw die zich door haar onzekerheid over haar uiterlijk laat botoxen in haar gezicht. Javier gaat haar na de behandeling ophalen in het ziekenhuis. Haar gezicht staat helemaal strak en hij herkent haar bijna niet meer. Bij het zien van zijn vrouw kijkt hij op dezelfde manier, helemaal strak en voor haar waarschijnlijk ook onherkenbaar. Hij schrikt zich dus een ongeluk bij het aanzien van zijn vrouw. Dit stuk is heel grappig omdat hij dat gezicht heel goed uitbeeld.

Zijn hele verhaal heeft me geboeid van het begin tot het einde. Er was geen enkel stuk dat ik niet boeiend vond.

 

De boodschap van zijn voorstelling is duidelijk. Hij heeft dagelijkse gebeurtenissen is van een andere kant willen bekijken. Als je dat doet, zie je dat veel situaties eigenlijk absurd zijn.

 

Mijn verwachtingen van voor de voorstelling zijn uitgekomen. De voorstelling was grappig en ik heb vreselijk gelachen van het begin tot het eind. Knap dat iemand precies de goede dagelijkse situaties eruit kan pikken om te be(ver)lichten zodat het publiek gaat nadenken over deze situaties. Hij speelt een show van het begin tot het einde helemaal alleen. Dat vind ik knap. Hij beeld uit, vertelt, is stil en heeft alles in huis om mensen een fantastische avond te bezorgen waar veel gelachen wordt in het kleine Kennemer theater in Beverwijk dat alles prima verzorgd had. Kortom, een absurd goede voorstelling en deze cabaretier moet niet meer ver(be)licht worden door zijn verleden, maar op zijn talenten. Ik geef de voorstelling een dikke negen.